Nie pakuj się do trumny...

Kilka dni temu po raz pierwszy zauważyłem na przystanku taki oto plakat.

Kampanie społeczne to zawsze duże wyzwanie dla projektantów. Tutaj przekaz po prostu musi walić po nosie i to najlepiej z glana. Każde złagodzenie tego przekazu sprawi, że albo stanie się niewidoczny, albo przestanie być wiarygodny. Tak to już jest, że tylko drastyczne informacje przyjmujemy jako prawdziwe - zgodnie z zasadą, że małe kłamstewka są gorsze niż duże kłamstwa ;)

Big Idea kampani „Nie pakuj się do trumny, zrób cytologię” pochodzi z młodych i kreatywnych głów młodzieży z I Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Staszica w Lublinie. Opera się na w sumie bardzo prostej grze słownej i nieskomplikowanych skojarzeniach. W sumie bardzo dobrze. Pomysł zwyciężył w II Ogólnopolskim Programie dla młodzieży - "Mam Haka na Raka". Kampania skierowana jest do kobiet 25-59 lat.

„Kampania jest dziełem młodzieży i to jest jej mocną stroną. Młodzi ludzie grają nieoczywistymi skojarzeniami i nie boją się kontrowersji – stworzyli kampanię, obok której nie można przejść obojętnie. Wierzymy, że ten odważny apel licealistów przekona kobiety do wykonywania regularnych badań cytologicznych” – mówi Jerzy Toczyski, Prezes Zarządu, Dyrektor Generalny GlaxoSmithKline Pharamceuticals, partnera strategicznego programu.

No dobra, zastanówmy się nad tym przez chwilę. Jestem młodą, atrakcyjną kobietą. Mam powiedzmy 30 lat, jadę ze swojej wspaniałej pracy równie (w może i lepszym) samochodem. Staję na światłach, spoglądam w prawo - uśmiecham się do przystojniaka w Alfa Romeo. Spoglądam w lewo - na przystanku widzę plakat - Nie pakuj się do trumny, zrób cytologię... - O kurka! - Myślę sobie i następnego dnia idę na cytologię.
Eeee... Nie sądzę...

No dobrze, inaczej - Jestem młodym mężczyzną, mam 30 kilka lat, jadę swoim kupionym niedawno samochodem. Wracam z kolejnej wizyty u lekarza. Od pół roku walczę z rakiem prostaty. Staję na światłach, spoglądam w prawo - smutno patrzę w roześmiane oczy dziewczyny w Alfie Romeo. Chciałbym jej odpowiedzieć, ale to co mam w duszy nie pozwala mi na odrobinę nawet entuzjazmu. Chce mi się płakać. Za kilka dni dostanę kolejną chemię... Zniosę to, byle tylko żyć, byle mieć nadzieję... Spoglądam w lewo i widzę plakat "Nie pakuj się do trumny, zrób cytologię". - Kur...aaaaaaaaaaaaaa - nie zrobiłem tej cholernej cytologi! Nie zrobiłem jej, bo jestem cholera facetem!!! Nie chcę do trumny!!!!

Nie mam najmniejszych pretensji do licealistów - sam byłem kiedyś w liceum i też chciałem walić butami po nosie. Myślałem, że zmienię świat opowadając ludziom prawdy objawione. Licealiści nie muszą wiedzieć, że wokół nas są ludzie, którzy zmagają się z tą chorobą. Zrobili swoje, wzięli udział w konkursie i wygrali. Problem jednak w tym, że ktoś podjął decyzję o wieszaniu tych plakatów w mieście i puszczaniu spotów w TV. Kiedy bliska mi osoba zachorowała na tę chorobę, lekarz po operacji powiedział - my zrobiliśmy swoje, reszta należy do pani. Chodziło o samopoczucie. Podobno to ono jest najważniejsze w procesie zdrowienia. Szczerze mówiąc, jako projektant, nie chciałbym brać udziału w pracach nad kampanią "Nie pakuj się do trumny...". Może jestem przeczulony, a może po prostu patrząc na świat staram się dostrzegać w nim innych ludzi.

Jacek Utko pyta, czy design może uratować gazety?

Zapraszam do wysłuchania wypowiedzi Jacka Utko - projektanta gazet...

Nowa płyta Agnieszki Chylińskiej

Czyli o wolność bycia artystą...

No bo czym jest konsekwencja artysty? Czy aby zadowolić fanów MUSI on przez całe swoje artystyczne życie tłuc to samo? W tym samym rytmie, z tymi samymi aranżami i - jak w przypadku Agnieszki Chylińskiej, bo o niej w gruncie rzeczy jest ten post - z taką samą jak 15 lat temu depresyjną ponurością kontestować świat?

Tylko krowa nie zmienia zdania, powiedział kiedyś mój kolega. Życie jest życie, nie znosi próżni. My przeżywamy wciąż te same zdarzenia? Jasne, że nie. Zmieniamy się pod wpływem otaczającego świata, innych ludzi, trendów w modzie, pory roku, oprocentowania kredytów, trzepotu skrzydeł motyla... Czy każdy z nas w podniesioną głową i z całkowitą szczerością może powiedzieć, że jest tym samym człowiekiem co np. rok temu - ja nie jestem. Jestem kimś zupełnie innym. Pomijając nawet fakt, że rok temu chlałem destrukcyjnie wódę i moim jedynym pragnieniem było nie obudzić się następnego dnia. Zmieniłem się! Cieszę się, z tego że żyję. Cieszy mnie krakanie wrony za oknem, nawet ponura mgła mnie cieszy – ponieważ siedzę sobie przy biurku w mojej kochanej pracy, piję smaczną kawę i mogę pisać tego posta. Życie jest piękne! Czy w związku z tym co czuję mam pisać, że wszystko jest do bani? Pewnie, że nie. Dlatego nie dziwię się Agnieszce Chylińskiej, że i ona zmieniła zdanie. Nagrała płytę, która jest ZUPEŁNIE inna niż WSZYSTKO co robiła wcześniej.

I SUPER! Znaczy, nie do końca. Umówmy się - płyta jest dla mnie kompletną porażką. (nie słuchałem jeszcze całej, ale tych kilka utworów, które słyszałem wczoraj zdecydowanie mi nie odpowiadają). Singiel, który ją promuje jest banalny - skoczny i w gruncie rzeczy opiera się na kociej frazie - miauuu, miauuu... Dziwne! Nie kupię tej płyty, nie wezmę jej nawet gdyby mi dopłacano. Musiał bym długo pisać aby wyrazić co mógłbym zrobić aby jej nie słuchać. Jednak - zupełnie nie rozumię tego co dzieje się w mediach. W ciągu kilku ostatnich dni w wielu portalach - również muzycznych, w kilku stacjach radiowych nastąpił bojkot Agnieszki Chylińskiej, ponieważ zdradziła ideały...
Chylińska, jako twórca miała absolutne prawo do tego, aby nagrać dokładnie taką płytę jaką chciała. Nagrała płytę inną niż wcześniejsze. Skierowaną do innej grupy słuchacz - rozumię, że jej wierni fani mogą się czuć rozczarowani. Czy to jednak znaczy, że w imię dobrych relacji z fanami twórca musi być jak ten aksjomat? Czy Chylińska, która ćpała, chlała wódę, rzucała chu...mi na koncertach była lepsza od tej, która jest teraz? Nie, jest po prostu inna.

Nie widzę powodu, aby podniecać się jej metamorfozą. Jestem pewny, że są ludzie, których ona ucieszy, ewidentnie z płyty emanuje dużo pozytywnej energii. Ja jednak nie znalazłem na niej nic dla siebie. Dotarło do mnie, że towaru, którego potrzebuję muszę szukać u innego dostawcy...

Pamiętam dobrze, jak moja żona kilka lat temu po raz pierwszy puściła mi - Take my head zespołu Archive. Pomyślałem wtedy, że to kawałek naprawdę dobrej muzyki!!

Dla mnie to jedynie przelotny romans - wracam do tego zespołu od czasu do czasu, ale moja żona zaraziła się Archive na amen. Dlatego kiedy dowiedziałem się, że chłopaki będą występować w Warszawie i do tego ja mam zaprojektować dla nich bilety i kilka innych materiałów promocyjnych, bardzo się ucieszyłem. Dostałem dwa bilety i w ubiegły piątek wybraliśmy się z żoną i z koleżanką z pracy (Pozdrowienia dla Wiesi :) ) do warszawskiej Stodoły. Z Poznania do stolicy dojechaliśmy bez większych problemów - choć uważam, że w okolicach Strykowa - gdzie kończy się autostrada A2, zaczyna się Azja ;)

Byliśmy chwilę wcześniej i bez większych przygód weszliśmy do środka (bez większych przygód - bo przed wejściem zgubiłem bilet :) Na szczęście wcześniej oddarł mi się od niego kupon kontrolny, który nadal trzymałem w dłoni, więc nikt nie podniósł biletu z chodnika...). Później jeszcze miałem z tym biletem problem, bo pani przy wejściu nie chciała mi uwierzyć, że kupon oddarł mi się przed chwilą i że bilet bynajmniej nie jest skasowany... No ale ok. Udało się. Weszliśmy.

Nie wiem ilu było ludzi (zapytam o to jutro kogoś z agencji GoAhead - organizatora koncertu, powinni się orientować), jednak klub Stodoła dosłownie pękał w szwach. W środku był niesamowityścisk, ludzie - jeden przy drugim jak sardynki w puszce. Było dość ciepło, jednak nie było duszno, widać że klub ma dobrą wentylację.

Weszliśmy w trakcie ostatniego utworu granego przez supportującą kapelę – BirdPen. Grali bardzo głośno i energetycznie.

No dobra, pod dłuższej chwili chłopaki z Archive wyszli na scenę...

...godzinę później, kiedy jeden po drugim schodzili ze sceny publiczność dosłownie szalała. Na widowni nie było chyba ani jednej osoby, która była by w stanie uwierzyć, że to już koniec! Wszyscy, WSZYSCY krzyczeli, skandowali, tupali, gwizdali! Przez - sam nie wiem - 8-10 minut to szaleństwo nie ustało ani na chwilę. Później chłopaki wyszli na scenę ponownie i zagrali bisy... przez kolejną godzinę :)

Koncert był rewelacyjny, niesłychany, ponadwymiarowy. Muzyka idealnie brzmiąca w przestrzeni klubowej. Fantastyczne animacje - doskonale zsynchronizowane z muzyką. Właściwie o tych animacjach muszę napisać kilka słów. Ewidentnie robione przez jakieś studio - były naprawdę dopracowane, zdecydowanie widać w nich było ręce więcej niż jednego człowieka. Pozwoliły mi spojrzeć na muzykę Archive z innej nieco perspektywy.
Przed koncertem czytałem kilka recenzji ostatniej płyty - były różne, od średnich po chłodne. Pamiętałem Archive z płyty Londinium, z Take My Head czy Lights... Słuchałem też kilka kawałków z ostatniej płyty - były wyraźnie inne. Jednak kiedy wchodziłem do Stodoły nie miałem oczekiwań, nie chciałem mieć. Zastanawiałem się z czym się spotkam.

Powiedzieć, że się nie rozczarowałem to mało. Ja naprawdę jestem zachwycony. Nie ma dla mnie znaczenia, że bolały mnie plecy i były chwile kiedy po prostu chciałem wyjść. Nie liczy się nawet to, że chłopcy zagrali bardzo mało starych kawałków (chyba tylko 3). Zaproponowali przedstawienie, które mnie wciągnęło. Zagrali swoją (umówmy się - nie najłatwiejszą muzykę) z ogromną pasją i energią, którą skutecznie zarazili publiczność.

No ale dlaczego ja właściwie piszę o jakimś tam koncercie? Bo już w jego takcie zacząłem żałować, że muzyka za chwilę ucichnie, zabiorę kurtkę z szatni i wrócę do szarości dni. Naszego lokalnego muzycznego syfu, w którym dzieje się tak mało wartościowych rzeczy, że aż serce ściska. Nie wyobrażam sobie, żeby jakikolwiek polski artysta był w stanie zagrać taki koncert, z takim zaangażowanie, poszanowaniem publiczności, charyzmą no i oczywiście na takim poziomie jak zrobiło to Archive. Jest mi serio wstyd, że w kraju liczącym 38 mln ludzi nadal na topie jest blichtr na poziomie Dody a głównym tematem mediów jest romans panów Jacykowa i Witkowskiego oraz to czy prezesa wywalili i co się właściwie z nim stanie. Pytanie tylko czy jako naród jesteśmy mało zdolni, czy może ci zdolni i wartościowi po prostu toną w papce bylejakości i komerchy...

A tutaj mała próbka tego co usłyszeliśmy na koncercie

Jak zakończyłem II wojnę światową...

... czyli dlaczego "Bękarty wojny" to świetny film!

Poszedłem kilka dni temu z żoną do kina. Niby nic wielkiego, nawet mnie od czasu do czasu się zdarza. Poszliśmy na najnowszy film Quentina Tarantino - "Bękarty wojny". Szczerze mówiąc nie jest on moim ulubionym reżyserem. Cenię to w jaki sposób zaskakuje widzów, ale jednocześnie staje się przewidywalny, zwroty akcji są tak gwałtowne, że należy się ich wręcz spodziewać. Jednocześnie w jego filmach zawsze jest cała masa cytatów, które kochają amerykanie, ja jednak niespecjalnie. Chciałbym po prostu pójść do kina i obejrzeć jakąś historię...

No właśnie - historia. Słowo klucz w przypadku tego filmu. Należy o niej zupełnie zapomnieć.
Ja od kilku lat - zupełnie nie rozumiałem do niedawna dlaczego - bardzo skrupulatnie badam historię wszelkiej dominacji jednego człowieka nad drugim. Interesuje mnie również, a może nawet przede wszystkim eksterminacja żydów podczas II Wojny. Przeczytałem więc tytuł, pomyślałem że skoro amerykanie biorą się za historię to będzie ciekawie.

Po mniej więcej kwadransie zdałem sobie sprawę z tego, że coś w tym filmie nie jest tak jak trzeba... (Francuz mówiący po angielsku?!?!) Później było tylko gorzej. To znaczy - lepiej.
Tarantino w swoim filmie, nawet nie stara się zbliżyć do realiów historycznych - właściwie jedno co jest zbieżne z historią to fakt, że Niemcy to ci źli i zabijają Żydów. Nigdy, przenigdy nie słyszałem o specjalnym komando żydowskim, mordującym nazistów. No chyba, że po wojnie... Nigdy oczywiście nie odbyła się premiera filmu "Duma narodu" w paryskim kinie prowadzonym przez Żydówkę. Nikt nawet nie zadał pytania w jaki sposób snajper przez trzy dni mógł ostrzeliwać się na wierzy kościoła zabijając przy tym kilkaset osób...

Z każdą chwilą czułem coraz bardziej, że ja do tego filmu zupełnie źle się nastawiłem. Jeżeli tylko trochę zmienię optykę, przestanę podejrzewać, że film "Bękarty wojny" nie jest dokumentem, czy nawet filmem opartym na czymkolwiek realnym, wtedy odkryję, że to świetne kino.
I to FAKTYCZNIE JEST ŚWIETNE KINO! To film jakiego dawno już nie widziałem.

Z jednej strony wykonany z absolutnym przymrużeniem oka, z drugiej jednak mówiący o tak poważnych i bolesnych rzeczach, że aż nie do zafałszowania. Żydzi ginęli podczas tej wojny! To fakt. I była w nich nienawiść - tego możemy się jedynie domyślać, jednak to przypuszczenie graniczące z pewnością. Ten film jest wizualizacją pragnień tamtych ludzi. Nie ukazuje Niemców jako bezmózgich i okrutnych (może poza Hitlerem, który ukazany jest rzeczywiście groteskowo), Tarantino daje swoim Niemcom wyjątkowe cechy - charyzmę, inteligencję, błyskotliwość, spryt... I jednocześnie w najmniejszym nawet stopniu nie odbiera im ich okrucieństwa. W każdej scenie, w której uczestniczą niemieccy żołnierze czułem napięcie. Spodziewałem się nagłego wybuchu, strzałów, awantury... Nie rozczarowałem się. Film momentami zwalnia, ale tylko po to aby naciągnąć nieco sprężynę i zwolnić ją aby uderzyła ze zdwojoną siłą.

Pomysł mordowania nazistów przez swoje ofiary jest o ile mi wiadomo częstym tematem literatury żydowskiej - nie potrafię powiedzieć, czy dąży ona do oczyszczenia, czy ma na celu rozładowanie frustracji i strachu nagromadzonej w tym narodzie (a może nie tylko w tym). Scena mordowania czołowych nazistów, z Hitlerem, Goeringiem, Goebbelsem i Bormanem na czele jest pompatyczna. Jest niemal piękna. Na naszych oczach jeden z bohaterów seriami z karabinu maszynowego masakruje twarz Hitlera a głos wewnętrzny mówi nam - jeszcze, jeszcze, jeszcze!!! Chcemy sami zabić to zło wcielone, zagrzebać wszystkie konflikty, aby już nigdy w żadnym miejscu nie wybuchła żadna wojna...
Siedziałem w kinie i czułem się jakbym był w orwellowskim roku 1984 - kiedy twarz wroga narodu zmienia się w pysk barana. Mam ochotę wstać i krzyczeć - ZABIĆ!!!

Ciekawe uczucie, tym bardziej, że wiele osób siedzących obok pękało ze śmiechu! Ale widać na tym polega wielkość Tarantino, że stwarza obraz dla każdego - wyniesiesz z niego to co chcesz.

Za dwie rzeczy chcę dać jeszcze moje osobiste brawa!
Po pierwsze - Hitler wychodzący podczas pokazu filmu na korytarz kina i pytający niemieckiego żołnierza - Masz gumę?
Po drugie - Bratt Pitt mówiący po "italiańsku" - arrivederci... :)

Aha - na koniec pytanie - ja nie jestem pewien czy ten film jest komedią... A Wy jak myślicie?

Deprecjacja Boga

Myśleliście, że - Na początku Bóg stworzył...!?

Ha! Też tak myślałem. Okazuje się, że wcale nie. Oto wczoraj znalazłem pewnego newsa:

Wyobrażenie Boga jako Stwórcy jest błędne - twierdzi czołowy naukowiec akademicki, która uważa, że Biblia od tysiącleci była źle tłumaczona.

Profesor Ellen van Wolde, uznana naukowiec i specjalistka od Starego Testamentu, uważa, że pierwsze zdanie w Księdze Rodzaju: "na początku Bóg stworzył Niebo i Ziemię" nie jest dokładnym tłumaczeniem z hebrajskiego. (...)


(...) Według jej analizy, hebrajskie słowo "bara" użyte na początku Księgi Rodzaju nie znaczy "stworzyć", ale "przestrzenne rozdzielenie". W takim wypadku pierwsze zdanie księgi należałoby odczytać w ten sposób: "na początku Bóg rozdzielił Niebo i Ziemię".

No dobra, na czym polega problem - przecież żydzi od tysięcy lat czytają te teksty, więc chyba wiedzą co tam jest napisane - wystarczy ich zapytać :)
No właśnie nie do końca.
Otóż język hebrajski zapisany jest jednym z najwcześniejszych alfabetów. Wywodzi się bezpośrednio z alfabetu aramejskiego. Pośrednio zaś z alfabetu fenickiego i nawet hieroglifów egipskich (zapis afiksów - prawdopodobnie ewoluował do alfabetu protosynajskiego). Alfabet jest najdoskonalszym (jak do tej pory) opracowanym przez człowieka systemem zapisu informacji. Współczesne alfabety łacińskie (czyli np. taki jakim my się posługujemy) zawierają samogłoski i spółgłoski pozwalające na zapis dowolnego zwrotu w dowolnym języku. Niestety - wczesne alfabety nie pozwalały na zapis samogłosek, zrozumienie przeczytanego zdania wymaga znajomości słownictwa. Czyli np. zapis nazwy Boga w języku hebrajskim to JHWH. Jeżeli więc nie wiesz, że słowo to należy przeczytać jako JAHWE, możesz nigdy nie wpaść na poprawną tego słowa wymowę - stąd np. tłumaczenie JEHOWA.
No dobrze - ale dlaczego nie można zapytać żydów?
Ano dlatego, że tak naprawdę to żydzi sami nie wiedzą czy czytają te teksty poprawnie.
Brzmi to nieprawdopodobnie, ale tak jest w rzeczywistości.
Język hebrajski nigdy nie był specjalnie popularny - żydzi chętniej posługiwali się innymi językami jak aramejski czy Jidysz, ladino - dżudezmo (sefardyjczycy) bądź arabskim. Służył głównie do zapisu tekstów religijnych. Z czasem stosowała go jedynie niewielka grupa wtajemniczonych, aż w końcu umiejętność jego odczytywania po prostu zaniknęła. (Co ciekawe - żydzi z ogromną starannością przepisywali zwoje tory, dbając o to, aby nie zmienic w nim ani litery - jedna błędnie wpisana litera dyskwalifikuje cały zwój.) Dopiero pod koniec XIX wieku dzięki Eliezera ben Jehudy powstała nowoczesna wersja języka hebrajskiego.
Żydzi oczywiście nie przyznają się do tego, że wcale nie są pewni czy ich wymowa jest właściwa.
Stąd właśnie spekulacje - takie jak prof. Ellen van Wolde.

Pojawia się kilka pytań - po pierwsze - co to zmienia?
Dajmy na to, okazuje się, że Bóg nie stworzył świata. Czy przez to okazuje się słabełuszem i nie jest wart oddawania czci? Hmm, no nie wiem. Przecież dokonał później tak wiele cudów...
Powiem Wam kto dziś jest najszczęśliwszym człowiekiem na świecie - Erich von Daniken...
Bo jeżeli Bóg nie stworzył świata, to nagle okazuje się, że idea "zielonych ludzików", którzy przylecieli na Ziemię i nas "ucywilizowali" zaczyna być zaskakująco prawdziwa - no ok. może przynajmniej nie jest mniej realna niż np. idea stowrzenia świata.

Po drugie - czym właściwie jest tora (biblia). Podaniem, wielkokrotnie opowiadanym, częściowo zmienianym opisem czegoś - czego dawniej ludzie nie mogli zrozumiec? A może - jak twierdzi mój kolega - bezpośrednim zapisem (i opisem bez przekłamań) relacji - Bóg-człowiek??

Zastanawia mnie jak to "ciekawe odkrycie" wpłynie na historię świata. Nie wydaje mi się, żeby ktokolwiek szczerze przejął się tą teorią. Pewnie zginie jak wiele innych sensacyjnych - podobnych do tej - teorii. Bo jakie właściwie ma to znaczenie, dla kogoś kto idzie do kościoła albo synagogi i słucha co mu tam mówią, niewiele zastanawiając się nad sensem tego co słyszy...

Poniżej link z pełną treścią cytowanego newsa: ONET.PL

Zakazać żebractwa...

Kilka miesięcy temu w moim kochanym zapyziałym mieście pojawiły się bilboardy ogłaszające, że żebractwo jest wyborem nie koniecznością. Jednocześnie w lokalnej telewizji rozpoczęła się zmasowana kampania informacyjna. Ogłoszono więc, że żebractwo w Poznaniu jest nielegalne!!

Wczoraj wracając z pracy widziałem taką oto sytuację. Wieczór - dość ciepły jak na październik. Plac wolności - obok Caritasu. Na chodniku siedzi facet. Obie ręce obcięte. Na kikucie jednej z nich proteza jakiegoś starego typu. Na twarzy wyraz smutku, zrezygnowania. Stoję obok, czekam na swoją kolej przy bankomacie. Facet siedzi, od czasu do czasu ktoś wrzuci mu jakiś grosz do czapki. Ten w niej grzebie kikutem. Wygląda to dość kiepsko. Ewidentnie widać, że człowieka do żebrania pchnęła nie awangardowa rubaszność i chęć doznania przygody a konieczność. Smutno się robi, mimo zachodzącego słońca miło grzejącego łysinę dreszcz przebiegł mi po karku. Co to człowieka spotka w życiu? Kto to wie... - myślę sobie. Może to ja za parę lat tak będę siedział...

Chwilę później do kaleki podchodzi para strażników. Salutują, przedstawiają się. Po kilku sekundach facet z niekrywaną niechęcią wstaje, zabiera czapkę (chwilę to trwa, człowiek nie ma przecież dłoni) i odchodzi. Patrzę za nim smutno. Patrzę na strażników zadowolonych z wypełnionego obowiązku. W środku czuję, że coś jednak jest nie tak jak trzeba.

Może zamiast prawnie zakazywać żebractwa należy najpierw pomyśleć o rozbudowie instytucji, które pomagają ludziom w potrzebie. Przypomina mi się wiersz Juliana Tuwima - o przymykaniu oczu... Wtedy wszystko wygląda znacznie zabawniej. Problem jednak w tym, że przymykanie oczu na cierpienie innych ludzi to już choroba urzędników...

Jest i druga strona medalu - kiedyś widziałem na innej ulicy dziewczynę - lat ok. 19-20 siedzącą na chodniku z małym dzieckiem na ręku. Ktoś powie - normalny widok. W Poznaniu i pewnie w innych miastach całej Polski a zapewne i całego świata nie jest to widok nadzwyczajny. Tyle, że w tym wypadku nie wydaje mi się, aby dziewczyna ta MUSIAŁA posunąć się do takiej formy zarobkowania. Mało tego - uważam, że wystawianie swojego dziecka na niebezpieczeństwo choroby czy wypadku jest bardziej niż karygodne. Wiem, ponieważ o tym czytałem, że w kraju naszym - jak już pisałem - zapewne nie tylko w naszym - istnieją całe gangi, które w celach zarobkowych specjalizują się w żebractwie. Np. kobiety wymieniają się dziećmi, aby na ten lep zarobić więcej w jakiś wyjątkowo atrakcyjnych miejscach miasta. Dzieci są odkupywane z rodzin, aby od najmłodszych (nawet nie lat - ale miesięcy), zarabiać na ulicach miast... Potworny to proceder, zdecydowanie zasługujący na napiętnowanie. Nigdy jeszcze nie dałem pieniędzy w takiej sytuacji. Każdy grosz bowiem utwierdza ich w przekonaniu, że ich postępowanie jest słuszne.

Korekta sztuki

Dzisiejszy Onetowy news:

Artur Górski, poseł PiS, wysłał do ministra kultury Bogdana Zdrojewskiego pismo, w którym domaga się dymisji dyrektor warszawskiej galerii Zachęta Agnieszki Morawińskiej – dowiedział się portal tvp.info. Sprawa ma związek z gejowskim filmem porno, który jest emitowany w ramach jednej z wystaw.

Nie jestem obrońcą artystów. Nie twierdzę, że rozumiem wszystkie artystyczne czy artystowskie działania. Sprawiedliwie, muszę przyznać, że wiele z nich wywołuje u mnie co najmniej śmiech, często również złość... Jednak zdaję sobie sprawę z tego, że te reakcje wynikają z MOJEGO WŁASNEGO ograniczenia. To ja sam jestem mało dokształcony, czegoś nie rozumiem - nie dlatego, że coś jest nie do zrozumienia, ale dlatego, że JA nie mam odpowiednich informacji aby to zrozumieć. Zawsze później się wstydzę, staram się dotrzeć do tych danych, zrozumieć. Najczęściej później przyznaję twórcy rację. Tym razem - obraz gejowskiego porno - znowu nie wiem dlaczego. Zapewne w imię jakiejś manifestacji. Podniesienie igraszek kilku mężczyzn do rangi sztuki. To nie jest pierwszy taki przypadek w historii... Niestety, nie jest również pierwszym przypadkiem w historii, że jakiś prowincjonalny polityk, w ramach własnego programu PR postanawia obnażyć swoje najgłębiej skrywane obawy i lęki i z całym impetem uderza w twórcę, wystawcę a może i w widzów. ZAMKNĄĆ!!!! Już mi to natychmiast zamknąć!!

Niezwykłe jest też uzasadnienie pana posła:

"Osoby, które kontaktowały się ze mną w sprawie filmu, nie zauważyły żadnych ostrzeżeń, trafiły tam przypadkiem i wyszły zbulwersowane oraz zniesmaczone" – pisze poseł Górski w piśmie, do którego dotarł portal tvp.info. Jego zdaniem, kierownictwo Zachęty "promuje homoseksualizm pod przykrywką wystawy obrazów", a także doprowadziło do "profanacji miejsca, które było świadkiem ważnych wydarzeń historycznych, w tym zabójstwa pierwszego prezydenta Polski Gabriela Narutowicza."

Nie będę pisał o tym, czy fajnie, że taki film pokazuje się w Zachęcie czy nie. Czy to wielkie dzieło, czy może straszny knot. Nie jestem krytykiem - ostatecznie nie muszę się na tym znać. Coś mi jednak mówi, że nie staniemy się krajem ani tolerancyjnym, ani takim w którym żyć będzie miło i bezpiecznie jeżeli takie akcje jak pana posła będą spotykały się ze społecznym poparciem

Witam...

Przyglądam się światu od pewnego czasu i szczerze mówiąc mam już dość chamstwa, pozbawionego refleksji cynizmu, czy po prostu najzwyklejszej głupoty. Nie potrafię bezczynnie przyglądać się pustej brutalności ludzi obserwujących zimnym wzrokiem otaczającą ich rzeczywistość. Mam serdecznie dość złośliwości, cwaniactwa, braku kompetencji i złośliwości niektórych "specjalistów".
Jestem tchórzem - mam jednak zamiar po pewnych sprawach przejechać się "krótką serią" z mojej białej, lśniącej jak karabin maszynowy, klawiatury!

Serdecznie zapraszam